Wysypka podczas kiły

Badanie na kiłę (syfilis)

Kiła to jedna z chorób przenoszonych drogą płciową. Można zarazić się nią poprzez kontakt seksualny z osobą chorą. Z pewnością zakażeniu sprzyja fakt, że osoba chora może nie mieć żadnych objawów choroby (kiła bezobjawowa). Możliwa jest także transmisja zakażenia z matki na dziecko.


W ciągu kilku pierwszych tygodni od zakażenia w miejscu wniknięcia krętka bladego do organizmu pojawia się niebolesne owrzodzenie. U kobiet zlokalizowane jest na zewnętrznych narządach płciowych lub w okolicy odbytu, u mężczyzn – na prąciu lub odbycie. Zmiana ta ma charakter pojedynczego, okrągłego lub owalnego owrzodzenia o gładkich brzegach i chrząstkowatym dnie. Zmianie skórnej towarzyszy bezbolesne powiększenie węzłów chłonnych. Owrzodzenie samoistnie zanika po 2-6 tygodniach, nie pozostawiając żadnych śladów na skórze.

Wysypka na skórze

Kolejny etap kiły manifestuje się uogólniona wysypką. Początkowo wysypka podczas kiły pojawia się obustronnie po bokach tułowia oraz na kończynach dolnych. Występują wtedy bladoróżowe lub różowe nieswędzące plamki, które z czasem zamieniają się w grudki, zwłaszcza na dłoniach, stopach i twarzy. Mogą ulegać martwicy, ciemniejąc i przypominając wyglądem krosty. Poza charakterem plamkowym, zmiany mogą mieć cechy grudek, łusek lub krost. Plamki nie przekraczają średnicy 13 mm.

Badanie na kiłę (syfilis)

W miejscach wilgotnych – pod pachami, u kobiet pod piersiami i w okolicach intymnych, a u mężczyzn w okolicy odbytu i worka mosznowego, zmiany mają tendencję do powiększania się i powierzchniowej erozji. Powstają wtedy rozległe, szarobiaławe zmiany, przypominające wyglądem kalafior, zwane kłykcinami. Wydzielina z tych zmian jest wysoce zakaźna. Gdy przyczyną zmian skórnych jest kiła, wysypka skorelowana jest z objawami ogólnymi – dreszczami, wysoką temperaturą, bólem gardła i głowy, spadkiem masy ciała. Wszystkie objawy mogą minąć bez leczenia, a choroba przechodzi w stan utajenia, niekiedy na wiele lat.

Ostatni etap kiły

Końcowy etap kiły to tzw. kiła późna, upośledzająca funkcjonowanie narządów wewnętrznych, układu nerwowego i sercowo-naczyniowego. Kiła późna jest konsekwencją braku leczenia kiły wczesnej.

Poza wymienionymi zmianami skórnymi, kile towarzyszy niekiedy tzw. łysienie kiłowe. Niekiedy jest pierwszym objawem kiły, może – choć nie musi – współwystępować z osutką skórną. Najczęściej łysienie kiłowe dotyczy okolicy skroniowej oraz potylicznej głowy i przypomina wyglądem wygryzienia przez mole. Łysienie może dotyczyć także rzęs, brwi i okolic narządów płciowych. Włosy wypadają dość nagle i odrastają samoistnie po 6-12 miesiącach.

Wysypka z powodu kiły nie jest znamienna dla tej choroby. W pierwszym etapie diagnozowania wymaga różnicowania z chorobami zakaźnymi, przebiegającymi z wysypką – różyczką, odrą, tyfusem czy ospą wietrzną. Zmiany skórne mogą także przypominać łuszczycę, liszaj płaski, trądzik oraz zakażenia grzybicze. Przerośnięte zmiany o charakterze kłykcin muszą być różnicowane z podobnymi zmianami w przebiegu zakażenia Chlamydia trachomatis. Zmiany zlokalizowane na błonach śluzowych powinny być różnicowane z aftowym zapaleniem jamy ustnej i zapaleniem języka.